Ik speel, dus ik ben

‘Ga maar even spelen' zeggen volwassenen tegen hun kinderen, zodat ze ongestoord met elkaar kunnen praten. Zo hebben veel mensen spelen neergezet als iets dat voor kinderen is. Volwassenen moeten vooral serieus zijn. Dat deze magie van het spelen steeds meer verloren raakt heeft uiteindelijk ook impact op het voortbestaan van onze beschaving…

De naam van dit blog is gebaseerd op het populaire werk van historicus Johan Huizinga, genaamd ‘Homo Ludens’ (= de spelende mens). Het is een fascinerend werk waarin Huizinga betoogt dat wat de mensheid cultuur noemt, volgens hem het resultaat is van spelende mensen.

Wat is cultuur?

Cultuur wordt gedefinieerd als de gewoonten, tradities en manieren van doen van een groep mensen. Denk aan de taal die je spreekt, de smaken die je lekker vindt, de feesten die je viert, de verhalen die je doorgeeft en nog veel meer van dit soort gebruiken. Volgens Huizinga komen al deze zaken dus voort uit onze behoefte om te spelen. Dat betekent dus ook dat de ontwikkeling van een cultuur in gevaar begint te komen als wij minder spelen!

Volgens Huizinga is spel ‘een fenomeen dat zich voordoet op het moment dat de mens zijn of haar primaire levensbehoeften heeft bevredigd.’ Dit geeft twee interessante inzichten.

Een groeiverslaving

Het feit dat mensen vandaag de dag minder spelen, kan dus betekenen dat mensen ervaren dat ze nog niet in hun primaire levensbehoeften zijn voldaan. Ervan uitgaande dat we niet meer nodig hebben om van te (over)leven, kan dat dus betekenen dat we vooral het gevoel hebben meer nodig te hebben.

Waar we voorheen tevreden waren met een dak boven ons hoofd, een goed bed en een gevulde koelkast, is vandaag aangevuld met zonnepanelen op dat dak, een bed met een warmtedeken en een halfvolle koelkast met on-demand boodschappen .

Begrijp me niet verkeerd; dat we meer willen is niet per sé slecht. Uit die behoefte naar meer ontstaan namelijk hele mooie en efficiënte oplossingen zoals de maaltijdboxen die heel veel tijd, energie en voedselafval besparen. Maar als die drang naar meer de spuigaten uit begint te lopen, dan wordt het een probleem. Dan is het een ‘groeiverslaving’ geworden. Dan willen we steeds meer en zijn we steeds minder tevreden met wat we hebben.

Spelen dwingt je om in het ‘nu’ aanwezig te zijn en leert je om creatief om te gaan met de middelen die je hebt. Door te spelen leer je dus mindfulness en meer tevredenheid en pak je deze groeiverslaving aan.

Wij spelen, dus wij zijn

Grote kans dat de verhalen die jij van je ouders hoorde, jou nu nog steeds bij zijn gebleven. Dat is de magie van spelen. Wij vertellen meer verhalen, proeven meer, ontdekken meer en hebben meer oog voor elkaar en onszelf als we niet meer hoeven te overleven. Dat betekent dat ideeën, tradities en gewoontes worden geboren en er zo een cultuur ontstaat en wordt doorgegeven.

————

De eerstvolgende keer dat jij speelt, hoop ik dat je beseft dat je de primaire levensbehoeftes bent ontstegen en dat je daarmee de bestaanskansen van onze culturen vergroot.

Best leuk toch? 😊